Vrijdag 11 februari
Vandaag van Port Augusta op weg naar Ceduna. Zo warm als het gisteren nog was, zo ‘gewoon Hollands’ is het nu: 22 graden, rare jongens die Aussie-weergoden!!
We gaan dus in prima auto-rij-weer op weg naar de woestijn: de Nullarbor Plain. Dat is een grote lange vlakte van zo’n 1800 kilometer langs de zuidkust waar ‘geen bomen’ groeien. Onderweg is het eerst nog best wel mooi weer met wolken en hier en daar een zonnetje. Een paar uurtjes later is het zonnetje weg en regent het… zijn de Hollandse weergoden soms op bezoek? Nou ja, zeg! Uiteindelijk komen we aan in Ceduna: de laatste ‘grote’ plaats voor de woestijn. Daar hebben we eerst een simpele pasta maaltijd in de camp kitchen gemaakt en vervolgens nog wat geborreld met 2 Nederlandse jongens, Remco en William. Ze zijn wat langer in Australië en werken zo nu en dan onderweg om met hun gekochte stationwagen rond te trekken. Erg gezellig en iets later geworden dan gepland. Ook de meisjes liggen weer eens veel te laat in bed, ach ja, no worries dan maar weer!

Zaterdag 12 februari
Toch nog redelijk op tijd opgestaan vandaag voor de lange rit over de Nullarbor Plain. Dat stuk gaan we niet in een keer rijden, maar we willen wel de volgende staat halen: West Australia. We kijken wel hoever we gaan komen, eerst maar de tank volgooien met nu nog relatief goedkope diesel want dat is op de lange rechte weg straks wel anders hebben we gehoord (zeg maar 50ct per liter duurder… ? we shall see). Het weer is hetzelfde als gisteren… 20 graden en regen, we voelen ons echt thuis ?. Maar het rijden is dan weer wel relaxed, alleen oppassen dat we die paar bochten niet vergeten te nemen zo nu en dan! Onderweg eten we al het resterende fruit op en ook de tomaten. Je mag namelijk niks van groente, fruit, planten of bloemen meenemen vanwege eventuele fruitvliegjes en andere ongewenste ziektekiemen.. en er wordt bij de grens stevig gecontroleerd zeggen ze (zou voor het eerst zijn overigens!). Aangezien de weg ook een stuk langs de zee gaat pakken we een outlook mee: het is inderdaad een steile klif – zie de foto’s – en heel mooi! Even later moeten we ook tanken en jaja, het is inderdaad duur: 1.92 terwijl 1.32 normaal is, oeps, snel doorrijden!!! Na vele uren komen we bij de grens en ook dat is een verrassing: we worden gecontroleerd! Koelkast open, vragen beantwoorden en … doorrijden maar! 2 uurtjes later vinden we het mooi en gaan we op de camping (of wat daarvoor door moet gaan) van Madura staan. Zie de foto van de meisjes bij de nieuwe auto. Een snelle hap later gaan we lekker slapen. Morgen de rest van de Plain!

Zondag 13 februari
Aangezien we gisteren ook de eerste van twee tijdzones zijn overgestoken, is het nu 1 ½ uur vroeger toen we opstonden. Straks gaan we er nog een uur afhalen en dan is het verschil met Nederland nog maar 7 uur geworden. Het betekent ook dat we opeens veel tijd erbij hebben gekregen en daar maken we vandaag goed gebruik van, door zo ver mogelijk te rijden. Het is hier namelijk nog steeds bewolkt en onderweg hebben we ook nog een buitje. Toen we bij de 90-mile-straight aankwamen was het gelukkig wel weer droog. Dit langste stuk rechte weg van Australie, 146.6km, heeft dus echt geen bochtje links of rechts! Wel heuveltjes overigens, dus je kan niet zo ver rechtdoor kijken. Volgens onze dagteller is de route trouwens maar 145km lang maar een kniesoor die daar op let, het blijft een mooi en heel bijzonder stuk weg en natuur om doorheen te rijden. Uiteindelijk komen we om een uur of 6 ’s avonds aan in Southern Cross, een kleine 900 km vanaf Madura: dit was een hele lange dag rijden vanaf omgerekend 7 uur ‘s ochtends!

Maandag 14 februari
Valentijnsdag! Dus de hartjes-koekjes die een paar dagen geleden waren gekocht worden lekker opgepeuzeld! Verder willen we vandaag de zee zien te bereiken. Het is hier wel weer redelijk weer, graadje of 24, maar het is hier ook een beetje saai. De omgeving staat in het teken van de mijnen, ook goudmijnen, en daar hebben we gewoon even niet zo’n zin in. Dus we vertrekken weer en komen na een mooie tocht boven Perth langs (met onderweg weer een temperatuur van 39 graden) terecht in Cervantes. Dat is ‘maar’ zo’n 500 km verderop en ligt aan de Indische Oceaan – we hebben nu in 5 dagen zowat 3000 km afgelegd, en dat is best wel ver met een camper in Aussie-land. Het is hier lekker warm, net boven de 30 graden, en zonnig en het is tijd om te gaan BBQ-en. De stepjes worden tevoorschijn gehaald en 20 meter later ligt Florissa op haar gezicht… en hoofd… en neus… en knietjes. Au au au, en een bloedneus en een kippenei op haar hoofd. Ik zal de foto ook op de blog zetten. Gelukkig was ze een half uur later alweer met Rosemijn aan het spelen (die trouwens ook heel goed heeft geholpen met verzorgen en troosten!) dus komt het allemaal wel weer goed. Oke, daarna dus de BBQ en nog even het strand op en daarna heeft Florissa nog even haar Valentijns-tekening voor ons afgemaakt: zie de foto. Ik denk dat we hier nog maar even wat langer blijven en morgen de zee ingaan, joehoe!!